۱۳
آذر
۱۷ سال، ۲۰ سال، پُر پُرش ۲۵ سال، سن و سال جوان هایی بود که درس و
مدرسه و دانشگاه را نیمه کاره رها می کردند و راهی جبهه ها میشدند. وصیت نامه
هایشان را که می خوانی، گویا با چهل ساله هایی طرفی که دیگر چم و خم روزگار را یاد
گرفته اند و بعد از یک راه طی شده ( به قول شهید آوینی )، نشسته اند وصیت نامه
نوشته اند.
راه
این شهدا همچنان ادامه یافت و مردم کشورهایی همچون
بحرین٬ سوریه و لبنان برای رسیدن به عزت و آزادگی جانها بر کف دستهایشان گرفتند و
جنگیدند.
راه شهادت هنوز هم بسته نشده و چه بسیار
شیردلانی در توطئههای تروریستی کوردلان در همین سرزمین مادریمان به معنای واقعی
عاقبت به خیری رسیدند.
در
این بین٬ شهدایی بودند که هنگام دفن٬ لبخندی بر این دنیای فانی زدند و به لشگر سید
و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) پیوستند. ما نیز نتوانستیم به سادگی از
کنار این موضوع گذر کنیم
